1. Die oorsprong van die term "hars"
Plastiek is 'n materiaal met 'n hoë polimeer as hoofkomponent. Dit bestaan uit sintetiese hars en vullers, weekmakers, stabiliseerders, smeermiddels, pigmente en ander bymiddels. Dit is vloeibaar tydens vervaardiging en verwerking om modellering te vergemaklik. Dit bied 'n soliede vorm wanneer die verwerking voltooi is. Die hoofkomponent van plastiek is sintetiese hars. Hars is oorspronklik vernoem na lipiede wat deur diere en plante afgeskei word, soos kolofoon, skulp, ens. Sintetiese harse (soms net 'harse' genoem) verwys na hoë-molekulêre polimere wat nie met verskillende bymiddels gemeng is nie. Die hars beslaan ongeveer 40% tot 100% van die totale gewig van die plastiek. Die basiese eienskappe van plastiek word hoofsaaklik bepaal deur die eienskappe van die hars, maar bymiddels speel ook 'n belangrike rol.
2. Waarom moet plastiek verander word?
Die sogenaamde "plastiese modifikasie" verwys na die metode om een of meer ander stowwe aan die plastiekhars toe te voeg om die oorspronklike werking daarvan te verander, een of meer aspekte te verbeter en sodoende die doel te bereik om die toepassingsgebied daarvan uit te brei. Gemodifiseerde plastiekmateriaal word saam na verwys as "gemodifiseerde plastiek".
Tot dusver het die navorsing en ontwikkeling van die plastiese chemiese industrie duisende polimeermateriaal gesintetiseer, waarvan slegs meer as 100 industriële waarde het. Meer as 90% van die algemeen gebruikte harsgrondstowwe vir plastiek is gekonsentreer in die vyf algemene harse (PE, PP, PVC, PS, ABS). Dit is tans baie moeilik om 'n groot aantal nuwe polimeermateriaal te sintetiseer, wat nie ekonomies of realisties is nie.
Daarom is die diepgaande studie van die verband tussen polimeersamestelling, struktuur en werkverrigting en die verandering van bestaande plastiek op hierdie basis, om geskikte nuwe plastiekmateriaal te vervaardig, een van die effektiewe maniere om die plastiekbedryf te ontwikkel. Die seksuele plastiekbedryf het ook die afgelope paar jaar aansienlike ontwikkeling behaal.
Plastiekwysiging verwys na die verandering van die eienskappe van plastiese materiale in die rigting wat mense verwag deur middel van fisiese, chemiese of albei metodes, of om die koste aansienlik te verlaag, of om sekere eienskappe te verbeter, of om plastiek die nuwe funksie van die materiaal te gee. Die wysigingsproses kan plaasvind tydens die polimerisasie van die sintetiese hars, dit wil sê chemiese modifikasie, soos kopolymerisasie, ent, kruisbinding, ens., Kan ook uitgevoer word tydens die verwerking van die sintetiese hars, dit wil sê fisiese modifikasie, soos vul en ko-polimerisasie. Meng, verbeter, ens. Antwoord op "gemodifiseerde plastiek" om meer te sien
3. Wat is die metodes om plastiek aan te pas?
1. Daar is ongeveer die volgende tipes plastiese wysigingsmetodes:
1) Versterking: Die doel van die verhoging van die styfheid en sterkte van die materiaal word bereik deur vesel- of vlokvullers soos glasvesel, koolstofvesel en glimmerpoeier by te voeg, soos glasvezelversterkte nylon wat in kraggereedskap gebruik word.
2) Verharding: Die doel van die verbetering van die taaiheid / slagvastheid van plastiek word bereik deur rubber, termoplastiese elastomere en ander stowwe by plastiek te voeg, soos geharde polipropileen wat algemeen gebruik word in motors, huishoudelike toestelle en industriële toepassings.
3) Meng: meng twee of meer onvolledig versoenbare polimeermateriaal eenvormig in 'n makro-versoenbare en mikrofase-geskeide mengsel om aan sekere vereistes te voldoen ten opsigte van fisiese en meganiese eienskappe, optiese eienskappe en verwerkingseienskappe. Die vereiste metode.
4) Legering: soortgelyk aan vermenging, maar met 'n goeie verenigbaarheid tussen komponente, is dit maklik om 'n homogene stelsel te vorm, en sekere eienskappe wat nie deur 'n enkele komponent bereik kan word nie, soos PC / ABS-legering of PS-gewysigde PPO verkry.
5) Vulsel: Die doel om fisiese en meganiese eienskappe te verbeter of koste te verlaag, word bereik deur vullers by die plastiek te voeg.
6) Ander wysigings: soos die gebruik van geleidende vulstowwe om die elektriese weerstand van plastiek te verminder; die toevoeging van antioksidante / ligstabiliseerders om die weerbestandheid van die materiale te verbeter; die toevoeging van pigmente / kleurstowwe om die kleur van die materiaal te verander, en die toevoeging van interne / eksterne smeermiddels om die materiaal te maak. Die verwerkingsprestasie van die semi-kristallyne plastiek word verbeter, die kernvormende middel word gebruik om die kristallyne eienskappe van die semi-kristallyne plastiek om die meganiese en optiese eienskappe daarvan te verbeter, ensovoorts.
Benewens bogenoemde fisiese wysigingsmetodes, is daar ook metodes om plastiek deur chemiese reaksies te modifiseer om spesifieke eienskappe te verkry, soos maleïnes anhidriede geënt poli-olefine, poliëtileen-verknoping en die gebruik van peroksiede in die tekstielbedryf. Degradeer die hars om vloeibaarheid / veselvormende eienskappe, ens., Te verbeter. . Daar is soveel verskillende dinge.
Die bedryf gebruik dikwels 'n verskeidenheid wysigingsmetodes saam, soos om rubber en ander verhardingsmiddels in die plastiese versterkingsproses te voeg om nie te veel slagsterkte te verloor nie; of die fisiese vermenging in die produksie van termoplastiese vulkaniseermiddels (TPV) en chemiese verknoping, ens.
In werklikheid bevat enige plastiekgrondstowwe ten minste 'n sekere hoeveelheid stabiliseerders wanneer dit die fabriek verlaat om te verhoed dat dit verneder tydens opberging, vervoer en verwerking. Daarom bestaan "nie-gemodifiseerde plastiek" in die streng sin nie. In die industrie word die basiese hars wat in chemiese aanlegte geproduseer word, gewoonlik 'nie-gemodifiseerde plastiek' of 'suiwer hars' genoem.
