In 'n studie van vyf verskillende soorte seekos is bevind dat elke toetsmonster spoorhoeveelhede plastiek bevat.
Navorsers het oesters, garnale, inkvis, krappe en sardientjies van 'n mark in Australië gekoop en dit ontleed aan die hand van 'n nuut ontwikkelde metode wat vyf verskillende soorte plastiek gelyktydig kan identifiseer en meet.
Die studie wat deur die Universiteit van Exeter en die Universiteit van Queensland gedoen is, het bevind dat inkvis, gramgarnale, garnale, oesters, garnale en sardientjies onderskeidelik 0,04 mg, 0,07 mg, oester 0,1 mg, krap 0,3 mg en 2,9 mg was.
Francesca Ribeiro, die hoofskrywer van die QUEX-instituut, het gesê: “As die gemiddelde verbruik in ag geneem word, kan seekosverbruikers ongeveer 0,7 mg plastiek inneem wanneer hulle oesters of inktvis eet, terwyl sardientjies meer mag eet. Tot 30 mg plastiek. "PhD-student.
"Ter vergelyking is die gemiddelde gewig van elke korrel rys 30 mg.
'Ons bevindings toon dat die hoeveelheid plastiek wat tussen verskillende spesies bestaan, baie wissel, en dat daar verskille is tussen individue van dieselfde spesie.
"Van die soorte seekos wat getoets is, het sardientjies die hoogste plastiekinhoud, wat 'n verrassende resultaat is."
Professor Tamara Galloway, 'n medeskrywer van die Exeter Institute for Global Systems, het gesê: "Ons verstaan nie die gevare van die inname van plastiek vir die menslike gesondheid nie, maar hierdie nuwe metode sal dit vir ons makliker maak om te ontdek."
Die navorsers het rou seekos gekoop - vyf wilde blou krappe, tien oesters, tien gekweekte tiergarnale, tien wilde inkvisse en tien sardientjies.
Daarna het hulle vyf plastiek ontleed wat met die nuwe metode geïdentifiseer kon word.
Al hierdie plastiek word algemeen in plastiekverpakkings en sintetiese tekstiele gebruik, en word dikwels in mariene afval aangetref: polistireen, poliëtileen, polivinielchloried, polipropileen en polimetielmetakrylaat.
In die nuwe metode word voedselweefsel met chemikalieë behandel om die plastiek wat in die monster voorkom, op te los. Die oplossing word ontleed met behulp van 'n baie sensitiewe tegniek genaamd pirolise gaschromatografie-massaspektrometrie, wat gelyktydig verskillende soorte plastiek in die monster kan identifiseer.
Polivinielchloried is in alle monsters aangetref, en die plastiek met die hoogste konsentrasie was poliëtileen.
Mikroplastiek is baie klein plastiekfragmente wat die meeste dele van die aarde, ook die oseaan, sal besoedel. Alle soorte seelewe vreet hulle, van klein larwes en plankton tot groot soogdiere.
Navorsing het tot dusver getoon dat mikroplastiek nie net in die dieet van seekos af kom nie, maar ook in die menslike liggaam in gebottelde water, seesout, bier en heuning en stof uit voedsel.
Die nuwe toetsmetode is 'n stap in die rigting om te bepaal watter spoorhoeveelhede plastiek as skadelik beskou word en om die moontlike risiko's van die inname van spoorhoeveelhede plastiek in voedsel te beoordeel.
